Al ruim drie maanden verblijft Han Boorsma in zijn bestelbus, eerst op het parkeerterrein naast de Deurnese Willibrorduskerk, nu voor De Ossenbeemd. Hij kon een plek krijgen in de daklozenopvang van SMO Helmond, maar dat aanbod weigerde hij. Nu hoopt hij op hulp van de gemeente, want hij wil per se in zijn geliefde Deurne blijven.
Boorsma raakte dakloos toen de rechter hem uit huis plaatste na een incident in de privésfeer. Inmiddels is hij gescheiden en woont zijn ex-vrouw samen met hun drie gehandicapte kinderen nog in hun aangepaste huis. Het pand staat, ook op last van de rechter, te koop.
Hij bivakkeerde tijdelijk op een vakantiepark toen een bacterie zijn toch al zieke been aanvrat. Dit leidde tot amputatie van het grootste gedeelte van zijn rechterbeen. “Na mijn ziekenhuisopname bleek ik dat ik te goed was om naar een revalidatiecentrum te gaan. Ik kan mezelf redelijk redden. In en uit de rolstoel bijvoorbeeld kan ik zelfstandig.”
Bus als slaapplek
Er zat dus niks anders op dan ‘thuis’ te revalideren, alleen beschikt Boorsma daar niet over. Hij staat ingeschreven voor een huurhuis, maar krijgt geen urgentie. Nu heeft hij dus zijn zwarte bestelbus ingericht als slaapplek. “Iemand is spontaan een matras komen brengen. Ik heb van twee autogordels een bed-papegaai gemaakt om mezelf aan op te hijsen.”
Naast het matras hangen foto’s van zijn kinderen toen die nog klein waren. Er staat een gekregen koelbox met een geleende laptop erop. Een tas met kleren en wat toiletspullen staan achter de autostoelen. Op het bed liggen handdoeken te drogen.
Huilbuien
Dit is de plek waar hij zijn avonden en nachten doorbrengt, soms gepaard met een huilbui. “Als ik ’s avonds de dag doorneem, dan wordt het me wel eens teveel. Die scheiding, mijn amputatie, het niet zien van mijn kinderen en de uitzichtloze situatie waar ik in zit. Overdag voel ik me redelijk goed, dan heb ik veel aanspraak.”
Dat blijkt ook tijdens het interview met DMG. Verschillende voorbijgangers die op weg zijn naar het kasteeltuin park groeten hem. Een vrouw met een hondje knoopt een gesprek aan en vraagt hoe het nu gaat. Allemaal kennen ze de Deurnenaar bij naam.
‘Han van de Hema’
“De dagelijkse babbeltjes die ik heb met mensen trekken me erdoorheen. De vrijwilligers van De Ossenbeemd komen elke dag langs met een kopje koffie. Ik mag er mijn elektrische rolstoel opladen.” Ook staat Boorsma regelmatig voor de HEMA aan de Wolfsberg om zijn vervoermiddel van stroom te voorzien. “Ik word ook wel ‘Han van de Hema’ genoemd”, zegt hij met een lach.
Van allerlei kanten krijgt hij hulp. Bij een vriend kan hij de was doen en af en toe douchen en warm eten. Verder is hij voor eten afhankelijk van de Voedselbank en voor kleding van de Kledingbank. Hij leeft van een daklozenuitkering en krijgt af en toe wat toegestopt van mensen. “‘Voor een kommetje soep’, zeggen ze dan.”
Zo lang hij gedoogd wordt door de gemeente wil hij niet weg van de parkeerplaats, maar daar lijkt binnenkort een einde aan te komen. “Ik mocht hier eigenlijk tot gisteren blijven van de handhaving. Als ik mijn bus op private grond zet, mag ik wel blijven staan.” Ten tijde van het verschijnen van dit artikel staat zijn bus nog steeds geparkeerd aan het Haageind.
Één nacht in de opvang
De gemeente Deurne laat weten dat er eerder een plek is aangeboden in de daklozenopvang van SMO in Helmond, met wie de gemeente voor dit soort zorg samenwerkt. Boorsma heeft dit één nacht geprobeerd, maar ging daarna meteen terug naar zijn bus. Hiervoor heeft hij meerdere redenen.
“Ik voel me daar niet op mijn gemak tussen de drank- en drugsverslaafden. Bovendien is het veel te druk in een stad voor mij. Ik heb autisme en kan niet tegen veel prikkels. In de natuur gedij ik het beste. Ik heb groen om me heen nodig, zoals hier”, zegt hij, terwijl hij om zich heen kijkt naar de bomen en struiken die de parkeerplaats omzomen.
‘Een echte Deurnenaar’
En dan is er nog iets. De vijftiger noemt zich ‘een echte Deurnenaar’. “Ik wil hier in mijn eigen gemeente geholpen worden, niet in Helmond. Hier ben ik opgegroeid en heb ik mijn sociale contacten.”
De gemeente bevestigt al meerdere malen contact te hebben gehad met Boorsma om naar een oplossing te zoeken voor zijn situatie. Ook Zorg in Deurne is ingeschakeld om te kijken wat er mogelijk is binnen de huidige wet- en regelgeving.
Ondertussen heeft de hulpvrager daar ook zijn eigen ideeën over. “Ik zou bijvoorbeeld op camping De Peelbloem in de Walsberg kunnen staan. Die is speciaal ingericht voor rolstoelgebruikers. Of als de gemeente mij een stukje grond gunt, dan kan ik daar een zorgunit op bouwen, maar het liefst wil ik terug naar mijn huis.”
Foto: Martien van Dam
