Het is een cliché maar ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ gaat voor Thea Mansvelders echt op. Al zo’n zestig keer – ze is de tel een beetje kwijt geraakt – nam de 88-jarige Zeilbergse deel aan de carnavalsoptocht. Het werd tijd om al die bijdrages eens te verzamelen in een album.

Nou ja, in één album passen de foto’s niet. Het zijn drie mappen geworden die hier en daar nog worden aangevuld. “Mijn kinderen zeiden al jaren: ‘Mam, doe alles nu eens in een plakboek op de goede volgorde, want wij weten het niet.’ En dan zei ik: ‘Ja, merrege’.”

Het kwam er niet van totdat vriendin Suzanne Swinkels aanbood een handje te helpen. “Alles zat door elkaar met andere foto’s in oude albums. Samen hebben we de carnavalsfoto’s eruit gehaald en de juiste jaartallen erbij gezocht”, vertelt de krasse Deurnese, die een dag voor het interview nog meeliep met de Zeilbergse optocht.

Op haar eigen manier
Haar allereerste deelname was als amazone in 1959. De wazige zwart-wit foto toont een jonge vrouw in een kortgerokt pakje met pofmouwtjes. Met gevoel voor theater poseert ze met zweepje voor de camera. “Ik was geïnspireerd door Circus ’t Hoefke en werk altijd met mijn eigen fantasie.”

Die verbeeldingskracht heeft haar in al die jaren nog nooit in de steek gelaten. De motto’s die vaak aan een carnavalsoptocht verbonden zijn, gebruikt ze meestal niet. Dat ze om die reden dan buiten de prijzen valt, deert haar niet. “Ik doe het op mijn eigen manier, op gevoel.” Soms komen er acts uit die met de actualiteit te maken hebben.

In 2000 bijvoorbeeld was er sprake van dat gemeenschapshuis Den Draai in de Zeilberg weg moest. Thea maakte toen een miniatuur carrousel die ze met zich meedroeg en met de hand kon laten ronddraaien. Haar slogan was: ‘Hou Den Draai draaiende.’ “En het is draaiende gebleven hè!”, voegt ze eraan toe.

Kostuums en attributen fabriceert ze zelf, soms met hulp van anderen. De laatste jaren maakt ze zich er iets makkelijker van af. – Ze is tenslotte niet meer de jongste – Dan koopt ze bijvoorbeeld een jurk bij de kringloop en vermaakt deze. Hoedje erbij, die liggen er nog genoeg op zolder, en accessoires en ze kan er weer tegenaan.

Zo trots als een pauw
De prachtigste uitdossing vindt ze zelf de pauwenjurk. Op de foto schittert ze in een overwegend blauwe creatie met gekleurde, gerimpelde stroken en op haar rug een tooi van echte pauwenveren. “Dat was een model van mijn vriendin Gerda Vliegenberg. Zij had altijd zo’n mooie ideeën, eigenlijk had ze modeontwerpster moeten worden.”

Met Gerda vormde Thea jarenlang een duo. Ook met Franka Honings beleefde ze veel plezier aan de optochten. Ze toont een afdruk van twee foto’s: een uit 1969 en een uit 2019. Franka speelt een nors kijkende man, Thea zijn lachende vrouw. Ze zijn gehuld in kleding uit het Victoriaans tijdperk. Vijftig jaar later lopen ze in nagenoeg dezelfde kostuums weer mee. “Niks veranderd hè?”

Wat nou het exacte aantal keren is dat de carnavalsliefhebber meedeed, meestal aan de Zeilbergse én Deurnese optocht, is niet helemaal duidelijk. Soms werd een stoet afgelast vanwege het weer of vanwege corona. In ieder geval was 2012 het jaar waarin ze haar gouden jubileum vierde.

Volgend jaar weer graag
“Ik dacht toen bij mezelf: ‘Ik ben oud en goud is veel waard dus één en één is twee.’” Ze doste zich uit in zwart fluweel met goudkleurige accessoires en duwde een wagentje voort met ‘gouden’ sieraden. ‘Aauw goud is veul werd’, stond erop. Na de optocht werd ze gehuldigd vanwege haar vijftigjarig jubileum.

In het derde fotoalbum is nog plek voor toekomstige foto’s. De fanatieke Zeilbergse wil zo lang haar gezondheid het toelaat blijven deelnemen. “Ik ben er gèr bij. Volgend jaar doe ik weer mee met twee optochten. Daar gaan we gewoon voor.”

Foto’s: Josanne van der Heijden/Harold van der Burgt