Rolstoelbasketballer Jelle van der Steen uit Deurne is voor de derde maal op rij geselecteerd voor het Dutch Invictus Games Team. In 2020 zal hij in eigen land uitkomen bij dit internationale sportevenement.
Invictus Games (Latijn voor onoverwonnen) is een internationaal paralympisch sportevenement voor militairen en veteranen die psychisch of lichamelijk gewond zijn geraakt in hun diensttijd. De initiatiefnemer van het sportevenement is de Britse prins Harry, die zelf als militair diende tijdens een missie in Afghanistan.
De eerste editie van de Invictus Games vond in 2014 plaats in Londen, in 2016 werd Orlando aangedaan om in 2017 het stokje door te geven aan Toronto gevolgd door Sydney in 2018.
En voor de vijfde editie is de eer aan ons land, precies 75 jaar na de bevrijding.
Eerdere deelname
Van der Steen nam al deel aan editie ‘17 en ‘18, beide keren ging zijn team met het zilver aan de haal.
De Deurnenaar is dolblij dat hij nu ook in eigen land mag spelen “Zo kan mijn moeder het meemaken, dat is voor het eerst want zij stapt voor geen goud in een vliegtuig.”
Den Haag
Van 9 tot 16 mei 2020 vormt Den Haag de arena voor vijfhonderd deelnemers uit negentien landen. Sportcampus Zuiderpark zal de voornaamste locatie zijn. Het toernooi omvat negen disciplines: boogschieten, atletiek, wielrennen, indoor roeien, gewichtheffen, zitvolleybal, zwemmen, rolstoelrugby en rolstoelbasketbal.
Ambitie
Als het aan de achtendertig jarige van der Steen zou liggen, hield zijn verhaal niet op bij de Invictus Games. Zijn streven was om in 2020 deel te nemen aan de Paralympische Spelen in Tokio. Helaas is op het EK van 28 augustus tot en met 9 september duidelijk geworden dat dit toch net te hoog gegrepen is. Met zijn team werd hij zevende, alleen de nummers één tot en met vier kregen een ticket voor de spelen.
Het verhaal van Jelle van der Steen (38)
Een fractie van een seconde zal het hebben geduurd, de black-out die marinier-1 Jelle van der Steen op een zondagnacht in april 2007 trof. Uitzendingen naar Bosnië en Irak hadden hem uit balans gebracht. Hij liet al eerder die week wat steken vallen, maar dat bleef zonder grote gevolgen. Dit keer kwam hij bij in het ziekenhuis waar de diagnose keihard was: hoge dwarslaesie.
De oorzaak van het ongeval ligt in het verleden. In 1999 treedt de pas 17-jarige Van der Steen toe tot het Korps Mariniers. Hij had besloten dat hij een vent wilde worden en voelde zich voor school niet in de wieg gelegd.
Op 15-jarige leeftijd behaalde van der Steen zijn mavo-diploma. Hij probeerde het nog even op de havo, maar besloot al snel dat dat niks voor hem was. Defensie biedt uitkomst en de jonge Jelle voelt zich al snel helemaal thuis bij het Korps. Hij geniet van oefeningen in Noorwegen en Schotland, wordt korte uitzgezonden naar Bosnië en gaat dan met de eerste lichting mee naar Irak.
Ook daar in de woestijn voelt de marinier zich in zijn element, tot het moment waarop zich een incident voordoet. Het komt erop neer dat Van der Steen niet meer dezelfde is als die hij was voor de missie, hij kan niet meer aarden bij zijn basis in Doorn. Een overplaatsing naar het Koninklijk Instituut voor de Marine in Den Helder geeft hem even rust. Hij liep er mee met sportinstructeurs en kwam erachter dat dat hem wel wat leek. Jelle besloot zich aan te melden bij de Academie voor Lichamelijke Opvoeding in Tilburg. Hij had alleen mavo, maar werd na het succesvol afronden van drie toelatingstoetsen toch toegelaten.
De gebeurtenissen in Irak waren echter nog niet van het netvlies van de marinier verdwenen. In 2007 breekt dat, in combinatie met onvoldoende rust, op.
Van der Steen voelde dat zijn hoofd vol zat. Op vrijdag kreeg hij een black-out, hij was naar eigen zeggen ‘helemaal van het padje’.
Hij maakt de afspraak zich na het weekeinde eens goed te laten onderzoeken. Hoewel het niet goed voelde, liet Jelle zich overhalen die zondag toch te gaan werken. Op de weg terug tussen Helmond en Deurne remt hij voor een verkeerslicht en dan gaat bij hem het licht uit. “Ik heb waarschijnlijk het gaspedaal ingedrukt.” Hij komt na het eenzijdige ongeluk bij in het ziekenhuis, zal nooit meer lopen, rug en nek zijn gebroken.
De eerste maanden waren zowel geestelijk als lichamelijk zwaar. Maar na krap een half jaar was hij alweer terug op school.Van der Steen denkt dan dat de ellende voorbij is en zijn diploma binnen handbereik komt, maar het leven had iets anders voor hem in petto. Een darmperforatie, operaties aan de rug en nierstenen: een jaar na het ongeluk gaat hij weer ziekenhuis in een uit. In totaal heeft hij 35 operaties ondergaan.
Wat hem overkomt, versterkt zijn toch al groeiende afkeer van Defensie in het algemeen en het Korps in het bijzonder. De Deurnenaar begint een bedrijf als ijsverkoper (IJsco Jelle), maar moet dat wegens ziekte verkopen. Daarop gaat hij verder als internetondernemer, hij zet een bedrijf op voor mensen die meer willen weten van cryptomunten en blockchain.
En dan is er natuurlijk de sport. Door het ongeluk komt Jelle in aanraking met rolstoelbasketbal en al snel lonkt ‘oranje’. Daar treft hij onder anderen oud-militairen als Marc van de Kuilen, Jack Pastora en Walter Groen. Zij willen in 2017 een sterk team samenstellen voor de Invictus Games van Toronto en daar past Jelle van der Steen prima bij. Hij laat zich overhalen naar de training in Doorn te komen.
En zo bracht een weg vol hobbels van der Steen bij de Invictus Games 2020.
