Tijdens een fietstocht die Toos Leenen en haar man in 2006 maakten, trok een ‘te koop’ bord aan de Deurnese Helmondsingel hun aandacht. Het echtpaar werd op slag tot over hun oren verliefd op de plek. Toen het hen op een veiling lukte het perceel van 5000 vierkante meter met daarop een gebouw te bemachtigen, konden zij hun geluk niet op. Toos woonde in haar jeugd in een bos en deze plek bracht mooie herinneringen boven. Dat het pand verwaarloosd was, kon haar niet deren en ook de ontmantelde hennepkwekerij die werd aantroffen deed geen afbreuk aan de feestvreugde. Het grote plannen maken kon beginnen, toch is hier dertien jaar later nog niets terecht gekomen. De plek waar de familie zo graag wil wonen ligt er vervallen en verlaten bij. De gemeente geeft niet toe.
Vakantiegevoel
De kavel werd aangeboden met bestemming ‘woonhuis met agrarisch bedrijf’. Een agrarisch bedrijf was niet wat Toos (nu 72) en haar man ambieerden, maar wonen op de rustgevende plek, omgeven door bomen en maisvelden des te meer. Er gingen jaren voorbij waarin het hen niet lukte om hiervoor toestemming van de gemeente te krijgen. Terwijl hun handen jeukten om de mogelijkheden die zij zagen in de praktijk te brengen, besloten ze geduld te hebben. Hoewel alles anders liep dan gedacht, genoten ze nog steeds van de plek waaraan ze hun hart hadden verpand. Elke zondag fietste het stel vanuit Helmond, hun woonplaats, naar Deurne om zich onder te dompelen in het vakantiegevoel dat het perceel uitstraalt.
Wijziging bestemmingsplan
In 2008 ontving de familie een schrijven van de gemeente Deurne waarin stond dat het bestemmingsplan gewijzigd was, waardoor het gebouw op hun perceel nu ‘woonhuis’ was. Enigszins sceptisch maar vooral dol enthousiast werd dit plotselinge nieuws ontvangen. Twee weken later viel opnieuw een brief van de gemeente op de deurmat. Hierin stond dat het perceel bestemd was voor ‘bos en natuur’, wonen op het erf was dus in tegenstelling tot het eerdere bericht verboden, sterker nog; het bestaande pand zou gesloopt moeten worden. De familie wilde bezwaar maken maar kreeg te horen dat het hiervoor te laat was. De voorgenomen wijziging van het bestemmingsplan was aangekondigd in het ‘Weekblad voor Deurne’ en hierop had gereageerd kunnen worden. Toen dit niet gebeurde, werd door de raad goedkeuring gegeven. Omdat de familie in Helmond woont, hebben zij deze krant niet ontvangen en waren dus niet op de hoogte. De gemeente liet weten niet af te wijken van de procedure en daarmee was het af.
Nieuwe plannen
Natuurlijk liet het echtpaar Leenen het hierbij niet zitten. Samen met advocaat Niels Crooijmans (Goorts en Coppens) dienden zij alsnog bezwaar in op grond van dat het pand er al sinds 1966 staat. De gemeente kwam enigszins tegemoet door toestemming te geven voor een veldschuur op het perceel. Wonen op de plek van hun dromen behoorde definitief niet meer tot de mogelijkheden. Ondanks de grote tegenslag voor Toos en haar man, besloten zij niet bij de pakken neer te zitten. Hun liefde voor de plek is onvoorwaardelijk, toezien hoe de boel in verval raakt konden (en kunnen) zij niet. Het ondernemende koppel maakte opnieuw plannen, omdat het gebied aan de rand van de ‘Groene Peelvallei’ ligt, leek het het hen mooi om in het verlengde hiervan activiteiten te organiseren. Het pand zou een rust-, eet- en speelplek kunnen zijn. Toen dit werd afgekeurd stelden ze voor er een wellnessresort van te maken. Hier kwam niets van in, reageerde de gemeente. De jaren verstreken en al die tijd gebeurde er niets en mocht er niets. Toen de toenmalige wethouder aangaf het perceel interessant te vinden, opperde het echtpaar om te het te ruilen tegen een vergelijkbare plek met de juiste vergunning maar ook dit spoor liep dood.
Criminaliteit
Om toch nog maar íéts aan het huis te hebben, gebruikte de familie het als opslag voor spullen van familie en vrienden. Dit bleek enige tijd later hun redding te zijn.
Dat het pand al jarenlang niet bewoond werd, was niet onopgemerkt gebleven. Het werd gekraakt en gebruikt voor criminele activiteiten. “Dit was echt een spannende tijd”, vertelt Toos Leenen. “We vermoedden wel dat er dingen gebeurden die niet door de beugel kunnen, maar toen we op een dag kogels aantroffen zijn we toch wel erg geschrokken. De politie heeft ons daarop verboden om het huis nog alleen binnen te gaan. Op een gegeven moment kónden we er zelfs niet meer in, de krakers hadden toen haken op de binnenkant van de deuren gezet.”
Wanneer een leegstaand gebouw gekraakt is, is het erg moeilijk om de ongenodigde bewoners eruit te krijgen, maar omdat het huis van Toos en haar man volstond met hun spullen, lukte het hen om de krakers weg te krijgen.
Denken in mogelijkheden
“Het is echt ongelooflijk wat we allemaal gedaan hebben om verpaupering tegen te gaan. Het is zó zonde dat dit moet gebeuren met zo’n mooie plek.”
Vol trots geeft Toos een rondleiding door haar pand, dat verrassend koel is ten opzichte van de verzengende buitenlucht. Het oogt als een volwaardig, bijzonder ruim woonhuis. “Ik zie hier gewoon zoveel mogelijkheden, de basis is geweldig. Kijk deze openslaande deuren eens, het is toch heerlijk om die in ere te herstellen en een terras te maken waarop dagjesmensen kunnen genieten van het schitterende uitzicht.”
Zingevende bestemming
Ondanks het jarenlange getouwtrek met gemeente en provincie is Toos nog niet moegestreden, ze is vastbesloten om een zingevende bestemming te geven aan de haar zo dierbare plek. Haar droom van een bos waarin en waaruit gegeten kan worden, lijkt perfect aan te sluiten aan bij het meest recente project van ‘Groene Peelvallei’ waarbij naaldbomen vervangen worden door loofbomen. Ze hoopt dat dit een nieuwe ingang biedt. “Op het perceel staan veel halfdode naaldbomen, als deze vervangen worden door bijvoorbeeld tamme kastanjes, beuken en notenbomen, dan zou dat bijdragen aan de beleving die ik voor ogen heb. Ik geef nog niet op.”
Natuurnetwerk Brabant
Het erf van de familie Leenen valt gedeeltelijk onder het ‘Natuurnetwerk Brabant’. Dit is een orgaan van de provincie en schrijft beperkingen voor in het gebruik. De rust mag in de betreffende gebieden niet verstoord worden om de natuurlijke leefomgeving van planten en dieren te bewaken.
Toos kwam kortgeleden een document onder ogen dat haar bijna van haar stoel deed vallen van ongeloof. Bij de bestemmingsomschrijving stonden activiteiten genoemd die zijn toegestaan op een perceel dat gelabeld is als bos, één daarvan was een schuilhut ten behoeve van een motorclub.
Onze redactie deed navraag bij de gemeente en de realiteit blijkt wat genuanceerder te liggen. Het klopt dat dit omschreven staat onder ‘algemene bestemming bos’, maar daarbij zou dan ook nog ‘specifieke vorm sport’ moeten zijn toegekend, voor het perceel van de familie Leenen is de specifieke vorm omschreven als veldschuur, een motorclub mag dus ook niet.
Strijd
De liefde voor het perceel deelt Toos nog steeds met haar man, maar de strijd levert ze tegenwoordig in haar eentje. Sinds haar man drie jaar geleden ernstig ziek werd, kan hij niet meer zo goed omgaan met de stress die de situatie oplevert. “Mijn kinderen maken zich ook zorgen om mij hoor, ze vinden dat ik het op mijn leeftijd wat rustiger aan moet doen maar zo ben ik nu eenmaal niet.” meldt de strijdvaardige eigenaar van het perceel. Ze heeft zich neergelegd bij het gegeven dat zij en haar man nooit op deze plek zullen wonen, maar niet bij het feit dat de plek nu willens en wetens verpaupert. Het laatste woord is hier nog niet over gezegd.
Het verhaal van de familie Leenen kwam in de media naar aanleiding van het artikel ‘Potje met geld zoekt bedrijven in de Peel’ in het Eindhovens dagblad van 9 juli 2019.
Hoe het zo mis heeft kunnen gaan blijft een grote vraag. Verklaring van de gemeente is dat het perceel officieel groter was en dat het later gesplitst is. De verkopende partij heeft beide percelen verkocht onder de noemer ‘wonen met bedrijf’, de gemeente heeft later aan het ene perceel ‘wonen’ als bestemming toegekend omdat dit voor het grootste gedeelte in beslag werd genomen door een woonhuis. Het perceel van de familie Leenen bestaat voor het grootste gedeelte uit bos, daarom is de bestemming hiervan gewijzigd van bedrijf naar ‘bos’.
