De première van de voorstelling Wanda’s Bonte Was werd zaterdagavond goed ontvangen door de bijna 200 bezoekers in de Zeilberg. De grote zaal van Sociaal Cultureel Centrum Den Draai was goed gevuld en door de snelle opeenstapeling van hilarische momenten had het publiek weinig gelegenheid om bij te komen van het lachen, gieren en brullen.
Komende tijd staat toneelvereniging de Klotlanders uit de Zeilberg na de eerste opvoering van zaterdag nog eens vier keer op het podium in de regio met de voorstelling die in Den Draai kon rekenen op een groot aantal lachsalvo’s van het publiek.
Lompe Wanda
Bij de première wist Marina van den Munckhof zaterdagavond met haar hoofdrol als Wanda de mensen mee te trekken in het bewogen verleden van het personage dat ze speelt. Wanda zit een gevangenisstraf uit vanwege illegale straatprostitutie en het dealen van drugs maar ze krijgt nog één kans om haar leven te beteren. Van den Munckhof heeft met de manier waarop ze de lompe Wanda neerzet het publiek binnen de kortste keren op haar hand.
Chaos
Ook is een glansrol weggelegd voor Natasja van Eunen die Tamara speelt in de voorstelling. Maar de twee dames doen het zeker niet alleen; met een cast van bijna twintig spelers die de meest uiteenlopende bijrollen vertolken, wordt de chaos compleet. In de klucht blijken de verschillende personages goed op elkaar ingespeeld te zijn waardoor de voorstelling vlot loopt en het verhaal de hele avond boeiend blijft.
De Klotlanders zijn met Wanda’s Bonte Was op 10 juni nog te zien in het Parochiehuis in Bakel. Op 18 juni staan de Klotlanders in het Gerardushuis in de Walsberg, 2 juli in het CCD in Deurne en op 9 juli nog een keer in Den Draai in de Zeilberg. Alle voorstellingen beginnen om 20.15 uur. Meer informatie vind je op de website van de Klotlanders.
Onder de foto’s een uitgebreide recensie door gastschrijver Martien van Rijt.
Klotlanders doen Den Draai schudden op grondvesten!
Recensie door gastschrijver Martien van Rijt
Vorig jaar kreeg een select gezelschap de mogelijkheid live aanwezig te zijn bij het toneelstuk ‘Het laat de pastoor koud’. Corona maakte een ‘normale’ opvoering niet mogelijk. Anderen moesten het doen met een stream via YouTube. Maar dit jaar mocht het weer… en dat hebben de Klotlanders geweten! Sociaal Cultureel Centrum Den Draai in Zeilberg, dat toch beschikt over een behoorlijk grote Zeylbergzaal, was bijna te klein om iedere belangstellende te plaatsen.
Zo’n tweehonderd toneelliefhebbers, maar ook debutantkijkers, hadden de weg naar het sociaal cultureel centrum gevonden. En niet een van die aanwezigen zal spijt gehad hebben van dat bezoek, want het was een enorme traktatie die op het toneel gebracht werd. Oud-regisseur Gabriël van Eekelen, die ook in de zaal was, was na afloop laaiend enthousiast. Toneelgoeroe Frans van der Pas, ook de weg naar Zeilberg gekozen, was louter complimenteus en voegde met een knipoog toe ‘af en toe flink gelachen’ te hebben. Die kritieken van kenners zeggen wel wat natuurlijk, maar vergeet ook de lachsalvo’s vanuit de zaal, het meeleven door het publiek en de staande ovatie na afloop niet!
Waar menig club of vereniging door de achterliggende ‘stille periode’ mensen zag vertrekken, lijkt het bij De Klotlanders wel of ze zomaar een nieuw blik opengetrokken hebben. Maar liefst zestien acteurs kwamen voor het voetlicht tijdens de première van het stuk “Wanda’s Bonte was”. Ruim een handvol daarvan, maakte de eerste stappen op het podium! Vanuit het jeugdtoneel -enkele jaren geleden opgestart door De Klotlanders- waren de eerste doorselecties een feit! “De jeugd heeft de toekomst”, moeten ze in Zeilberg gedacht hebben.
Debutanten
Natuurlijk was het speelniveau wisselend. De ervaren rotten toonden dat ze het klappen van de zweep kenden. De nieuwkomers moesten duidelijk ook dealen met de bijbehorende zenuwen. Maar ze lieten allemaal zien dat ze voor het toneel in de wieg gelegd zijn. Met de ‘toneelbeesten’ als voorbeeld, gaan zij bij De Klotlanders een mooie toneeltoekomst tegemoet.
Van video naar live
Zoals De Klotlanders dat eerder al deden, werd de avond geopend met een inleiding op scherm. Het publiek maakte door videobeelden kennis met Wanda, een straathoer die opgepakt werd en haar dagen mocht slijten in de Penitentiaire Inrichting Vught. Nog voordat het scherm opgeruimd werd, ging het spel over naar het toneel. Daar werd Wanda (Marina van den Munckhof – speelde haar droomrol als hoertje met verve) door de gevangenisdirectrice (Wendy Maas – kleine, maar gedegen gespeelde rol) en haar assistente en reclasseringsambtenaar Katinka de Vries (Diana Daelmans – hilarisch in de wasmachine en ‘stoned’ werkelijk niet te evenaren!) vrijheid in het vooruitzicht gesteld. Dat was niet voor het eerst, dus hooggespannen waren de verwachtingen niet dat ze buiten het gevang zou kunnen blijven. De voorwaarden dat ze vast werk en een vast woonadres moest hebben, wogen haar zwaar en dat zou blijken. Bovendien mocht ze geen voet verkeerd zetten en laat Katinka de Vries nou net een duister spel spelen met Wanda’s vroegere pooier en cocaïnedealer Salvatore (Pieter Manders – zet zijn rol met Italiaanse tongval neer als een ware Al Capone). Diens lijfwacht ‘gorilla’ Boris (William van der Heijden – maakt van een karikatuur zowaar een geloofwaardig karakter!) moet een oogje in het zeil houden in de wasserette van Wanda’s tante Gerda (Johanna Sleegers – van ingedut naar romantisch; het past haar allemaal), waar Wanda een maand lang in het gareel moet zien te lopen.
Draaideuren
Deze klucht van Pol Anrys werd geregisseerd door Wilma van Dijk en zoals zij deze grote groep spelers in hun kracht heeft weten te zetten, is bijna ongelooflijk. Dat zij daarbij voortreffelijk geholpen zijn door een geweldige decorgroep, wordt wel duidelijk als je het stuk gaat zien.
Een goeie klucht heeft minstens vijf deuren in het decor, maar dit decor kent er ‘slechts’ drie. De gigantische wasmachine en wasdroger die in het decor zijn opgenomen, hebben echter elk ook een deur, en jawel, het aantal van vijf is daarmee toch bereikt. En hoe die deuren in dit stuk gebruikt worden! Wat een vondst en wat een geweldige creativiteit straalt daarvan uit!
Klucht, romantiek of misdaad?
Anrys heeft in zijn stuk natuurlijk eerst aan de lach gedacht. Maar die heeft hij verpakt in een stuk vol amoureuze fragmenten en geschreven als een ware misdaadroman. Het verhaal zou zich net zo goed lenen voor een spannende detective als dat het zich nu leent voor een klucht. Het steekt gewoon geweldig goed in elkaar. Zelfs het einde van het stuk – bij een klucht doorgaans een zware opgave om daar iets van te maken – zit gewiekst in elkaar! En romantiek? Nou, de vonken vliegen er af en toe vanaf! Tot groot plezier van het dankbare en gulle publiek, zijn de vele kusscènes dolkomisch.
Metamorfose
Tot drie keer toe worden de mensen getrakteerd op een geweldig metamorfose. Welke daarvan het meest bijzonder is, moet ieder voor zich maar uitmaken, want ze liggen ver uit elkaar. Allereerst is er de stille Richard (Geert van Nunen – wat moet hij genoten hebben van deze rol die hem op het lijf geschreven lijkt), die heimelijk grote liefde voelt voor Gerda. In een ver verleden was hij kok en runde hij met zijn echtgenote een restaurant. Maar na haar overlijden is Richard verworden tot een clochard, die vies en stinkend dagelijks zijn wasje komt doen in de wasserette. Aan gevlucht gedetineerde Tamara (Natasja van Eunen – in haar tweede stuk pas, al spelend als iemand met een brok ervaring!), die ook onderdak gevonden heeft bij Gerda, de taak om Richard een ‘opknapbeurt’ te geven. Nou…, dat lukt! Maar gaat Gerda nu wel vallen voor deze sneue man?
En dan is er de zaak van tante Gerda. Met crimineel geld van Wanda, wordt de oude vervallen wasserette gefacelift. Een modern washuis waar de klanten dansend hun wasje doen is het gevolg en bij een volgende stap, die pas aan het einde zichtbaar wordt, krijgt de opgebloeide Richard een hoofdrol toebedeeld.
Njet en kak
Na afloop bleef het toneelpubliek nog lang hangen in Den Draai en vaak werd ‘njet, kak en drankski’ gehoord, waarmee Boris van een spoedcursus Russisch blijk had gegeven. Linn van den Munckhof, Judith van der Weijst, Martien Sleegers, Charles Damen, Ineke Spacker, Ronald Bronstein, Britt van der Linden, Luna van Samsbeek en Patrick van der Aa hadden kleine(re) rollen toebedeeld gekregen, maar de sterkste ketting kan alleen sterk zijn als elke schakel sterk is. En dat is met de ketting van De Klotlanders duidelijk het geval! De al geroemde decorploeg heeft ook nog een deskundige grime, licht- en geluidgroep en sjouwploeg naast zich. Allen onontbeerlijk, wil je een prestatie neer kunnen zetten zoals De Klotlanders deze zaterdagavond deden! Wat zal regisseuse Wilma van Dijk zich in de handen wrijven na deze succesvolle première… en terecht!
Deze recensie is geschreven door gastschrijver Martien van Rijt
