De zomervakantie, een concert van je lievelingsband, een goed glas wijn of een mooi boek: er is altijd wel iets om naar uit te kijken. De 58-jarige Henk Driessen uit Deurne ervaart dat anders, want hij kijkt uit naar de dood. Hij kampt al jarenlang met depressies en voelt zich alleen. Zelfmoord is voor hem geen optie. Om het taboe rond mentale gezondheid te doorbreken, doet hij zijn verhaal: “Het laatste dat ik wil, is zielig gevonden worden.”

Het leven is voor Driessen nooit eenvoudig geweest, zegt hij: “Ik ben altijd zwaar op de hand geweest, maar de laatste zeventien jaar zijn de depressies heviger geworden. Je treft me vandaag op een goede dag. Ik zou deze dag zeker een 9 geven, want het zonnetje schijnt en er staat hier mooie muziek op. Vanavond wil ik bij Helmond Sport kijken. Morgen kan de vlag er ineens heel anders bij hangen. Een depressie hebben, is topsport. Je staat altijd aan en kunt er niet aan ontsnappen. Het voelt alsof je dagelijks oorlog met jezelf voert.”

De Deurnenaar probeert er elke dag even op uit te gaan, maar ook een tochtje naar de supermarkt verloopt doorgaans niet gemakkelijk: “Ik moet de deur uit, want anders word ik gek. Dat is niet altijd even eenvoudig. Want soms ben ik angstig en durf ik niet naar buiten te gaan. Dit interview is bedoeld als noodkreet. Vanuit mezelf voor anderen. Psychiatrische cliënten krijgen vaak geen podium, maar ik wil hen een stem geven.”

Taboe doorbreken
Het doel van Driessen is om een taboe te doorbreken en mensen wakker te schudden: “Je mentale gezondheid is ontzettend belangrijk. We leven in een psychotische tijdgeest. Wat ik daarmee bedoel, is dat mensen niet stilstaan bij de lijdensweg van anderen. Heel veel jongeren hebben suïcidale gedachtes. Dat kwam tijdens de coronaperiode duidelijk naar voren. Dat vraagt om actie.”

Er zijn volgens Driessen maar weinig personen met wie hij kan praten over deze problematiek: “Veel mensen begrijpen niet wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Mijn ervaring is dat 90 procent van de Nederlandse bevolking niet snapt wat een depressie inhoudt. Ik voel me daardoor vaak eenzaam. Mijn praktijkondersteuner en maatschappelijk werker begrijpen het wel, dus gelukkig kan ik met hen wel in gesprek gaan.”

Geluk is overschat begrip
Uitkijken naar de dood is een onderwerp dat voor veel mensen als schokkend wordt ervaren. Dat beseft ook Driessen zich: “Ik wil niet zielig gevonden worden, maar deze gevoelens juist een smoel geven. Sinds 2008 worstel ik met steeds heviger wordende depressies. Mijn vader kampte ook met ernstige zwaarmoedigheid. Ik ben eigenlijk niet anders gewend dan met donkere periodes te leven. Gelukkig zijn, is een overschat begrip. Het gaat erom dat je je leven betekenis kunt geven. Nu probeer ik zingeving te vinden door te schrijven voor lokale media.”

De Deurnenaar slikt medicijnen, waaronder antipsychosemedicijn Haldol en Lamotrigine dat werkt tegen zijn depressies. “De medicijnen halen de scherpe kantjes eraf”, vertelt hij.

Eigen uitvaart regelen
Zelfmoord is niet aan de orde. Niet meer, want Driessen heeft er wel over nagedacht: “Ik heb mijn huisarts in het verleden om euthanasie gevraagd, omdat ik suïcidale gedachtes had. Die gedachtes heb ik nog steeds, maar in tegenstelling tot vroeger ga ik daar niet naar handelen. Die periode is afgesloten, maar als mijn einde eraan komt, juich ik dat toe. Wel graag over drie maanden, want ik wil nog wat zaken regelen voor mijn uitvaart.”

Wat er in zijn laatste tijd moet gebeuren, heeft Driessen al helder: “Ik wil van een aantal mensen afscheid nemen, anderen wil ik wat nalaten en ik wil mijn grafrede zodanig opgesteld hebben dat er een eerlijk verhaal verteld wordt. Een verhaal over hoe ik was als mens. Dat betekent dus dat mijn minder mooie kanten ook naar voren komen. Makkelijk ben ik niet.”

Dagen aftellen
Ondanks zijn naar eigen zeggen kleine maar hechte netwerk van vrienden die hem door dik en dun steunen, voelt Driessen zich alleen: “Het klinkt misschien tegenstrijdig als je hoort dat ik veel mensen ken, maar me toch eenzaam en onbegrepen voel. Ik tel de dagen af. Mijn vader stierf toen hij 67 jaar was. Ik ben nu 58. De medicijnen die ik slik, verkorten het leven van de gebruiker. Als dat gebeurt, heb ik daar vrede mee.”

Als hij zou moeten omschrijven hoe hij zich voelt, verwijst Driessen graag naar de film ‘Ik Ook Van Jou’ uit 2001 van regisseur Ruud van Hemert. In deze film – die gebaseerd is op het gelijknamige boek van Ronald Giphart – worstelt een vrouw met haar mentale gezondheid: “Dit hoofdpersonage kampt ook met depressies en heeft moeite om overeind te blijven. Angela Schijf speelt die rol zo ontzettend goed. Ik verliet de bioscoop jankend, omdat ik dezelfde oorlog in mijn hoofd ervaarde als Reza, die zij speelde.”

Eerlijk bezighouden
Driessen hoopt impact te maken: “Mensen delen de mooie momenten uit hun leven op social media in de hoop daarvoor beloond te worden met lieve woorden. Ik schrijf eerlijk op wat me bezighoudt en dat een tochtje naar de supermarkt al als een enorme opgave kan voelen. Dat snappen mensen niet, waardoor ze negatief reageren. Mijn gevoelens doen er ook toe en mogen ook gehoord worden.”

Denk je aan zelfdoding of ben je op zoek naar verhalen van hoop of lotgenotencontact? Neem dan direct contact op met 113 zelfmoordpreventie. Je kunt ook bellen naar 0800-0113 of chatten.

Foto: Mieke Kanters