De kinderen van een aantal Oekraïense vluchtelingen die op dit moment in Deurne verblijven, mochten woensdagmiddag speelgoed uitkiezen bij Pompidom, de winkel van Ans van den Broek en Charles Engelen waar alle spullen gratis worden aangeboden.
Het was een mooie maar ook aangrijpende middag, vertelt Ans: “Het mooiste is het moment dat ze een paar stukken speelgoed mogen uitkiezen in de winkel. Dat is zo geweldig om die blije gezichtjes te zien van de kinderen. Daar doe je het uiteindelijk voor.”
‘Meteen ja gezegd’
De gemeente en de LEV-groep hadden Ans en Charles in april al gevraagd of ze mee wilde werken aan een actie waarbij de Oekraïense kinderen op een gegeven moment een keer wat speelgoed mochten uitzoeken. “Toen hebben we meteen ja gezegd. We weten hoe blij Nederlandse kinderen al zijn als ze bij ons leuke dingetjes mee mogen nemen, dus als we dan ook nog eens kinderen kunnen helpen die helemaal niets meer hebben dan hoeven we daar niet lang over na te denken”, zegt Ans.
Traumaverwerking
Wat wel even heeft geduurd, is het moment dat de kinderen op bezoek konden komen in de speelgoedwinkel. “Ik denk dat veel mensen echt geen idee hebben van wat deze gezinnen hebben meegemaakt, het is echt hartverscheurend. De reden dat er wat tijd overheen ging voordat ze langskwamen, is dat ze eerst geholpen moesten worden met de traumaverwerking en de kans hadden om tot rust te komen en een thuis te creëren. Nu dat ze een beetje gesetteld zijn, blijkt dat er door schenkingen wel al wat meubels en andere praktische zaken zijn maar nog weinig dingen die echt leuk zijn voor de jeugd.”
Weinig gewend
De elf kinderen in de leeftijd van 5 tot 13 jaar die woensdagmiddag in de winkel van Pompidom op bezoek waren, keken hun ogen uit. “Zulke winkels hebben ze daar niet dus dit is echt een paradijs voor hen. Het viel me ook meteen op hoe bescheiden ze waren als ze dan het speelgoed mogen kiezen. Nataliya, de tolk die er vanuit de LEV-groep bij was, legde ons uit dat de kinderen maar heel weinig luxe gewend zijn en het ook bijna niet konden geloven dat ze al dat speelgoed in onze winkel mochten uitkiezen.”
Knipoog
Eigenlijk is de regel bij Pompidom dat elk kind drie dingen mag meenemen maar daar keken Ans en Charles woensdagmiddag niet zo scherp naar. “Als ze dan het derde stuk speelgoed moesten kiezen, zie je ze twijfelen welke keuze ze moeten maken. Dan loopt Charles er gewoon even naar toe en stopt hij met een knipoog er gewoon dat ene extra stuk speelgoed ‘stiekem’ bij”, legt Ans uit.
Samen zijn
Er was nog iets anders wat Ans woensdag opviel en dat maakte de middag naast mooi ook heel emotioneel. “Vooral bij het tweede groepje kinderen zag je dat ze heel angstvallig de hand van hun moeder vasthouden en dicht bij elkaar willen blijven. De meesten van hen zijn hier alleen met de moeder terwijl de vaders nog in Oekraïne zijn om in het leger te strijden. Die gezinnen zijn gewoon van de ene dag op de andere dag uit elkaar gerukt en ze willen eigenlijk niets liever dan met het hele gezin weer samen zijn.”
Janken
Zelfs voor tolk Nataliya werd het even te veel, vertelt Ans: “Ook zij heeft nog familieleden in Marioepol die midden in het extreme geweld zitten, zonder stroom en met alleen een kampvuurtje. Op een gegeven moment stonden we allemaal te janken. Dat was heftig maar ook prachtig, vooral de dankbaarheid en blijheid van de kinderen en de ouders is geweldig om te zien.”
Knuffel
Voor de kinderen hadden Ans en Charles ook een extraatje klaarstaan. “Voor elk kind hadden we een knuffel. We hadden bedacht dat het een mooi gebaar was om een knuffelbeest te geven als symbool voor een fysieke knuffel. Eén jongen, die de oudste was van de kinderen voelde zich in eerste instantie wat te stoer en volwassen voor een knuffelbeest maar toen hij begreep wat we ermee bedoelden, wilde hij er ook meteen eentje.”
Foto’s: Ans van den Broek
