Afgelopen donderdag mocht een bewoner van de Nieuwenhof, meneer Dortant, honderd kaarsjes uitblazen. Hij werd op 6 juni 1919 in Heerderheide geboren als middelste telg in een groot gezin. Zijn jeugd en volwassen leven speelden zich af op Limburgse grond maar vanaf 2013 woont hij in Deurne, waar hij sindsdien een graag geziene gast is. Voor de gelegenheid kwam burgemeester Mak bij hem op bezoek, hij werd door de goedlachse jarige meteen aan het werk gezet.

Keihard werken
Meneer Dortant kijkt terug op een fijne jeugd, maar wie denkt dat hem alles is komen aanwaaien heeft het mis. Al op zijn veertiende moest de Limburger aan het werk om te voorzien in de kost. Voor drie gulden in de week werkte hij keihard in een bakkerij. Wat hij verdiende moest hij afgeven aan zijn ouders zodat er voldoende geld was om het twaalfkoppig gezin te onderhouden.
Na enkele jaren in de bakkerij ging Dortant aan het werk in de mijnen, uiteindelijk gaf hij hier de brui aan en werd hij broodbezorger. Dit werk lag hem een stuk beter maar na enige tijd -zijn vrouw was toen in verwachting van hun tweede kind- had hij geen andere keus dan toch weer de mijn in gaan. Hij werkte hier zo’n twintig jaar en wat hij zich er vooral nog van herinnert is het gevloek en getier van de bazen. ‘Verschrikkelijk vond ik dat, maar dat was hoe het ging.’

Kunstwielrijden
Na gedane arbeid is het goed rusten, maar niet voor Dortant want al sinds zijn jeugd vindt hij vertier in sport. Al 87 jaar is hij lid van een kunstwielerclub. Trots toont hij boeken vol foto’s die getuigen van de acrobatische capriolen die hij uithaalde.

Verhuizing
Toen de gezondheid van zijn vrouw achteruit ging verzorgde Dortant haar, thuis in het Limburgse Brunssum. In 2013 werd dit te zwaar voor hem, maar in de omgeving was bij geen enkel verzorgingstehuis plek voor het echtpaar. In de Nieuwenhof waren wel mogelijkheden en zo trad het stel in de voetsporen van hun dochter, die al jaren in Deurne woont.
Mevrouw werd opgenomen op een verpleegafdeling en meneer betrok enkele verdiepingen hoger een kamer. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat zat Dortant aan de zijde van zijn grote liefde. Toen zij enkele maanden later overleed had de kwieke weduwnaar al zo zijn draai gevonden op z’n nieuwe stek, dat hij besloot te blijven. ‘Ik mis mijn vrouw heel erg, maar ik ga niet in een hoekje zitten want dan houd ik het niet uit. Ik heb geen zin om over nare dingen te praten, ik maak liever schik’.
Behalve dat hij altijd in is voor een lolletje, staat meneer ook graag klaar voor zijn medemens. Zo brengt hij iedere donderdag het weekblad rond in het verzorgingshuis, bakt hij regelmatig eitjes voor zijn medebewoners en biedt hij een luisterend oor voor wie dat wenst.

Bakken
Om zijn verjaardag te vieren maakte Dortant eigenhandig Berliner bollen voor alle bewoners en personeel van de Nieuwenhof  ‘gewoon, omdat ik zo blij met hen ben’, zegt hij dankbaar. Ook fabriceerde hij een grote aardbeientaart. ‘Toen de burgemeester op bezoek kwam, heb ik hem maar meteen aan het werk gezet en hem die taart laten aansnijden. Ik dacht dat ik dat wel kon maken want hij lijkt me een leuke man die ook van een geintje houdt’ zegt de humorvolle honderdjarige met pretlichtjes in zijn ogen.

Gezondheid
De medische voorgeschiedenis van meneer beperkt zich tot een blindedarm ontsteking in een grijs verleden. Hij is naar eigen zeggen zo fit als een hoentje. ‘Mijn schoonzoon is huisarts in ruste dus als er iets is, dan geeft hij me advies, mijn eigen huisarts zie ik eigenlijk nooit.’
Volgens de eeuweling is er geen geheim om honderd te worden ‘Het is heel simpel, je moet gewoon blijven ademen’, reageert hij lachend op de vraag.
Of er nu wel een geheim is of niet, dat meneer met zijn honderd jaar zowel geestelijk als lichamelijk nog topfit is, is een feit. Hij stapt regelmatig op de fiets om boodschappen te halen en menigeen moet moeite doen om hem bij te houden wanneer hij met ferme passen door het huis beent.

Vele jaren
Als het aan meneer zelf ligt, tekent hij bij voor nog vele jaren. ‘Ik heb een mooi gezin en daar geniet ik van.’
Dat de honderdjarige apetrots is op zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen blijkt wel uit zijn domein in het verzorgingshuis, de muren van z’n kamer zijn bezaaid met foto’s van hen, hij wordt er omringd door zijn geliefden.